مقایسه خودتنظیمی انگیزشی و رفتارهای پرخطر در دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی و دانش آموزان عادی

زمینه و هدف: اختلال نقص توجه/ بیش فعالی یکی از اختلالاتی می‌باشد که توجه بسیاری از روان شناسان، روان پزشکان و پژوهشگران را به خود جلب کرده است. ازجمله عواملی که می‌تواند در تداوم این اختلال دخیل باشد، تنظیم نامناسب انگیزه‌ها و رفتارهای پرخطر است؛ لذا هدف پژوهش حاضر، مقایسه خودتنظیمی انگیزشی و رفتارهای پرخطر در دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی و دانش آموزان عادی است. روش بررسی: این پژوهش توصیفی از نوع توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش حاضر را کلیه دانش‌آموزان پسر مبتلا اختلال نقص توجه/ بیش فعالی و دانش آموزان عادی کلاس سوم دبیرستان تشکیل دادند که در سال تحصیلی 94-93 در شهر اردبیل مشغول به تحصیل بودند. نمونه پژوهش به حجم 80 نفر (شامل 40 دانش آموز عادی و 40 دانش آموز مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی) بودند که به‌صورت نمونه گیری خوشه‌ای چندمرحله‌ای انتخاب شدند، برای جمع‌آوری داده ها از مقیاس خودتنظیمی انگیزشی، مقیاس خطرپذیری نوجوانان ایرانی، مقیاس تشخیصی کوتاه اختلال نقص توجه/ بیش فعالی بزرگسالان کانرز و مصاحبه تشخیصی بر اساس DSM-5 استفاده شد. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس چند متغیری (MANOVA) نشان داد که میانگین نمرات خودتنظیمی انگیزشی (در تمامی مؤلفه‌ها) دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی به‌طور معنی داری از دانش آموزان عادی کمتر است (001/0>P)؛ همچنین نتایج نشان داد که میانگین نمرات رفتارهای پرخطر (در تمامی مؤلفه‌ها) دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی به‌طور معنی داری از میانگین نمرات دانش آموزان عادی بیشتر است (001/0>P). نتیجه گیری: نتایج به‌دست‌آمده از این یافته‌ها نشانگر اهمیت راهبردهای خودتنظیمی انگیزشی و تنظیم و تعدیل این انگیزه‌ها در جهت پیشرفت تحصیلی و کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، بی‌توجهی، حواس پرتی و درنهایت پیشگیری و کاهش رفتارهای پرخطر در دانش آموزان مبتلا به اختلال نقص توجه/ بیش فعالی است.